Gençliğimin baharında,

Mayısın son sabahında,

Gözlerimi usulca kapatmak isterdim ebediyete…

Gece ile gündüzün tam ortasında,

Denizin serin şafağında,

Alnımdan vurulup defalarca,

Göğsüme isabet eden bir mermiyle,

Ders vermeliydim

Medeniyet dersi verenlere…

Cesaret vermeliydim,

Yıllarca ezilen, zulmedilen insanlığa,

Ve sessizce haykırmalıydım gönüllere.

İmkânsız çok da imkânsız değilmiş iman olunca demeliydim.

İnsan gerektiğinde verebilmeliymiş,

Herkesin veremediği şeyleri

Çok sevdiğinin yolunda…

Nüfus defterinden silindiğinde adım,

Yeni isimlerim yazılmalıydı yeni defterlere.

Adı özgürlük diye.

Ben ölsem de ölmemeliydim,

Yolunda öldüklerim ölmeyene kadar.

Babam şehit demeliydi bana,

Annem saklamalıydı son yazdığım sayfamı,

Özgürlük simge olmalıydı mezar taşımda,

Filistin’e atılan her adımda ben olmalıydım,

Müreffeh basamaklarda adım yazmalıydı,

Ama arkamdan kimse ağlamamalıydı,

Filistin’in her mutlu çocuğu Furkan olmalıydı.

Yaşanılamayan yıllara,

Kazanılamayan hayatlara,

Terk edilen her zevke Furkan denmeliydi.

Ama kimse bunu bilmemeliydi.

Bunları düşünmezdi ki Furkan!

Furkan yalnızca gideceği yolu,

Bineceği gemiyi,

Varacağı Filistin’i bilirdi.

İnandığı yolda yürür,

Sevdiğinin yolunda usulca ölürdü Furkan.