DEĞERLİ KARDEŞLERİM! Bilindiği gibi günümüzde Müslümanlar arasında fiili olarak yaşayan ve yaşanan Kuran'la Yüce Mevla'nın Hz. Muhammed (sav)'e vahiy ettiği, O'nun ve ashabının yaşadığı Kuran, çok azı müstesna neredeyse birbiriyle hiçbir bağlantısı, alakası bulunmayan alışkanlıkların ve adetlerin oluşturduğu bir Mushaf haline dönüşmüştür. Cenabı Hak Kuran'ında, “Bu KUR'AN; Âlemlere, İnsanlara, Müslümanlara, Müminlere indirilmiştir buyurduğu, bu KUR'AN yine bu topluluklar için birer öğüttür.” dediği halde ne yazık ki yüzyılımızda Kur'an hayatta olan dirilerin değil maalesef ahirete irtihal etmiş ölülerin ve onların yakınlarının kitabı olmuş, cenazesi ve mezarda mevtası bulunanlar Kuran'ı kendilerine dert edinir hale gelmiştir. Hâlbuki Cenab-ı Mevla Kuran'ı ölülere değil bilakis dirilere ve hayatta olanların yaşaması için Resulü vasıtasıyla insanlara inzal buyurmuştur.

Mezarda okuduğumuz Fatiha, Bakara'nın ilk ve son ayetleri, Yasin suresi Tekasür, İhlas, Felak ve Nass Sureleri (ne söylendiğini bilmek bakımından meallere bakılabilir) yaşayan insanlar ve Müslümanların kendilerine öğüt ve dua olmasına rağmen işin ilginci Yasin 31. Ayetinde “(-Ey Habibim) Görmediler mi ki, kendilerinden önce nice kuşakları helak etmişiz. Onlar artık kendilerine dönüp gelmiyorlar.” diye bir nevi mezarlıkta bulunan zımnen mevtanın arkasından gelen Müslümanlara ve bütün insanlığa hitap ettiği halde Müslümanlar bu ayete nispet edercesine hala mevtaya Kur'an okumaya devam ediyorlar.

Normal hayatta veya defin sırasında adetten olarak mevtanın yanında okunan -telkin hariç- ayet ve sureler hep orada mevcut olan diri ve sağ Müslümanlara hitap etmektedir. Diyanet İşleri bu durumu bir el atıp ilgilense, hocalara birer talimatla mezarda tilavet edilen, Kuranın hem orijinali hem de meali okunsa, orada hazır bulunan Müslümanlar da yapılan yanlışlığın farkına varıp Allah'ın ayetleriyle kendilerine hitap ettiğini bir anlasalar…

Peki, bu adetler bu gün mü icat edildi? Daha önceki yüzyıllarda yok muydu? Şunu belirtmeliyim ki sahabe döneminde böyle bir uygulama yoktu. Ancak Müslümanların kabirlerini dönerek önce selâm vermeleri, sonra onlara dua etmeleri vardı. Örneğin: Hz Peygamber (sav)'in ashabına öğrettiği kabir ziyareti şöyleydi. Allah Resulü (sav) Mevtaların yüzü cihetine döner:

"- Ey müminler ve Müslümanlar diyarının ahalisi. Sizlere selâm olsun. İnşallah, biz de sizlere katılacağız. ALLAH'TAN bize ve size afiyet dilerim. " (Müslim, Cenâiz, 104; İbn Mâce, Cenâiz, 36)

Bir başka rivayete göre İbni Abbas'tan Resulüllah(sav) Medi ne mezarlığına uğradı ve onlardan tarafa dönerek şöyle dedi.
"- Ey kabirler ahalisi. Size selâm olsun! ALLAH bizi ve sizi mağfiret eylesin. Sizler, bizden önce gittiniz, biz de sizin ardınızdan (geleceğiz) " buyurdu. (Tirmizi, Cenâiz, 58, 59)

Bu günkü geleneksel uygulama ise; Asrı Saadetten sonraki yıllarda bitat-ı hasene olarak sonradan gelenler tarafından adet haline getirilmiştir. Bu adette benim kanaatime göre ilk ve sonraki yüzyıllarda inanç açısından bir problem yoktu. Son derece masumane Kuran'ın ve Sünnetin içeriğine, özüne uygun birer gelenekti. İlk yüzyıllarda da anlatmaya çalıştığım şekilde Yasin'ler, Bakara'lar, İhlâs'lar, Fatiha'lar ölülere değil oradaki hazır bulunan ve diri olan Müslümanlara mesaj olsun, ibret verilsin diye hocalar tarafından tilavet ediliyordu. Bu okunan sureleri, yapılan duaları da halk üç aşağı beş yukarı zaten anlıyordu. Ne zamanki Kuran'ın diline yabancı milletler İslam dinini benimsedi –ki biz de o milletlerdeniz- problem (sorun) o zaman başladı. Çünkü halk mürebbiyeler, hocalar ve âlimler olmadan Kuran'ı anlamamaya başladı. Bu durum asırlarca devam etti. Kuran-ı Kerim'i kendi dilinde anlamayan halk bidat-ı hasene olan mezarlıklarda cenazeye iştirak eden insanlara vaazı nasihat mahiyetindeki Kuran okuma alışkanlığını bitat-ı seyyie'ye (hurafaya) çevirerek mevtaya okunur hale getirdiler. Bu bozulma yetmiyormuş gibi bir de yurdumuzda Türk milletine rağmen 20. Yüzyılın ilk yarısında harf inkılâbının yapılması, bir gecede milletin Kuran'a yabancılaşması, ceddiyle tarihi irtibatının kesilmesi, bu bit'at ve hurafe alışkanlığının tuzu biberi olmuştur. Yalnız özellikle belirtmeliyim ki diriye ve ölüye Allah'tan dilek ve isteklerde bulunarak dua etmenin hiçbir sakıncası yoktur. Bu dua son derece doğal ve Allah'a meşru bir yakarıştır. Yanlış ve caiz olmayan, her ne surette bir isim sahibi olursa olsun mevtadan yatırdan istek, dilek ve temennide bulunmaktır. Onun için iyi niyetli de olsa sorumluluk sahibi olan ariflerimiz alimlerimiz ve yetkililerimiz bit'at-ı haseneleri meşrulaştırırken terzi hesabı kumaşı kırk kere ölçüp öyle biçmeleri gerekir. Çünkü ülkemizde yaşayan Müslüman vatandaşlarımızın dili Türkçe olduğundan Arapça bilmediklerinden, çok azının dışında okunan Kur'an ve hadisleri anlamayacaklarından, yerleşen bit'at ve hurafeler günümüzde olduğu gibi yüzyıllar boyu kalıcı hale gelebilecektir. Allah muhafaza kaş yapalım. derken göz çıkarmayalım.